ಒಲುಮೆಯ ಮುದ್ದುವಿಗೆ: ಪತ್ರ - ೩

ಪತ್ರ - ೩

-------------

ಒಲುಮೆಯ ಮುದ್ದುಗೆ,

ನೆನ್ನೆ ಯಾಕ್ ಪತ್ರ ಬರೀಲಿಲ್ಲ ಗೊತ್ತಾ ನಿಂಗೆ? ನಾನೊಬ್ಬ ನಿಂಗೋಸ್ಕರ ಕಾಯ್ತಿರ್ತೀನಿ ಅನ್ನೋ ನೆನಪಾದ್ರೂ ಇದ್ಯಾ? ಮೊನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲಾ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಸತ್ತಿದ್ದೀನಿ, ಎಷ್ಟ್ ಸಲ ರಿಂಗಾದ್ರೂ ಎತ್ತೋರೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ ಹೊಗಿದ್ದೆ ನೀನು? ಎಷ್ಟ್ ಶತಪಥ ಹಾಕಿದ್ದೀನಿ, ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ನಾಲ್ಕಾದ್ರೂ ನಿದ್ದೆನೇ ಇಲ್ಲ ಈ ಹಾಳಾದ್ ಕಣ್ಣಿಗೆ. ನೀನು ಆರಾಮಾಗಿ ಬಿದ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆ ಅಲ್ವಾ? ನಿದ್ದೆ ಬರದ ಆ ಕ್ಷಣಗಳಲಿ ಏನ್ ಮಾಡ್ಲಿ ಅಂತ ತಿಳೀದೆ ನೀನು ನನಗಾಗಿ ಕೊಟ್ಟ ಆ ಕೃಷ್ಣನ ಪೇಂಟಿಂಗ್ ನೋಡ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳ್ದಿದ್ದೀನಿ. ಅವ್ನನ್ನ ನೋಡಿದಷ್ಟೂ ನಿನ್ನ ನೆನಪಾಗಿ ಕಣ್ಣೆಲ್ಲಾ ಹನಿಗೂಡ್ತಿತ್ತು. ಅಳ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ ಆದ್ರೆ ಆ ಭಾವಕ್ಕೇನಂತ ಕರಿಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಏನಂತ ಕರಿಬೋದು ಮುದ್ದು ಅದನ್ನಾ? ನಿನ್ ಉತ್ರ ಏನೂಂತ ಗೊತ್ತು ಬಿಡು, ’ಏನೂ ಇಲ್ಲ’ ಹಂಗಂದ್ರೆ, ’ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ’, ಏನಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ, ’ಏನೇನೂ ಇಲ್ಲ!’.

ನಿನ್ನ ಸವಿನುಡಿಗೆ ಮುದಗೊಳ್ಳದೆ, ಕಿವಿಯ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ಜೇನು ಸುರಿಯದೆ, ಕಿವಿ ಸುತ್ತಾ ಇರುವೆಗಳು ಮುತ್ತದೆ, ಮನಸಿನ ತುಂಬ ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಸಂಪಿಗೆ, ಜಾಜಿ, ಸೇವಂತಿಗೆ, ಸೂರ್ಯಕಾಂತಿ, ಕೇದಿಗೆಯ ಮೊಗ್ಗುಗಳರಳದೆ, ನವಿರಾಗಿ ನರಳದೆ, ಸಾವಿರ ಜೀವದ ಮೇಳ ಕಟ್ಟುವ ಕನಸು ಕಂಗಳು ನನ್ನ ನೋಡದೆ, ಸಾವೂ ಬರದೆ ಜೀವಂತವಿರುವ ನರಕ ನಿನಗ್ಹೇಗೆ ಗೊತ್ತು ಹೇಳು? ನಾನು ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುವಾಗ, ’ಇವನ್ನೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನ ಕಥೆ, ಕವನಗಳಿಗಿಟ್ಕೋ, ನನ್ಹತ್ರ ಹೇಳ್ಬೇಡ’ ಅಂತಂದ್ಬಿಡ್ತಿ. ಆದರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ನನಗೆ ಹೀಗನಿಸುವುದು ನಿನಗೂ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ? ಆದ್ರೂ ಯಾಕ್ ಸತಾಯಿಸ್ಬೇಕು?

ನಿದ್ದೆ ಬರದಿದ್ದೆ ಒಳ್ಳೆದಾಯ್ತೇನೋ ನೋಡು, ಕನಸೊಂದು ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ನಂಗೆ ಸಕ್ರೆ ನಿದ್ದೆ ಸಮಯ. ನೀನು ಎಬ್ಬುಸ್ತನೇ ಇರ್ತೀಯಾ, ನಾನು ಮಲ್ಗೇ ಇರ್ತೀನಿ. ಎದ್ದೇಳೋ ಟೈಮಾಯ್ತು, ಆಫೀಸ್ಗೋಗಲ್ವಾ? ನಿನ್ನದು ಏರು ದನಿಯಲ್ದಿದ್ರೂ ಕಿವಿ ಹತ್ರನೇ ಬಂದು ಕೂಗಿದ್ರೆ ಕಿರ್ಚ್ದಂಗನ್ಸಲ್ವಾ? ನಾನು ಹೊದಿಕೆ ಎಳ್ಕೊಂಡ್ ಮಲ್ಕೋಬೇಕು, ಇನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಕಿವಿ ಕಚ್ಚಿಬಿಟ್ಟೆ. ಅಷ್ಟ್ರಲ್ಲಿ ಹಾಳಾದ್ದು ನಿದ್ದೆ ಬಂದುಬಿಡ್ತು. ನೀನು ಮತ್ತೆ ನನ್ನೊಳ ಸೇರಿ ಹೋದೆ. ಆಮೇಲೆ, ನಿದ್ದೆಯೆಂದರೆ ಸವಿ ನಿದ್ದೆ, ನಿನ್ನೊಲವ ಕನಸುಗಳೇ ಜೋಲಿ.

ಎಂದಿಗೂ ನಿನ್ನವನೇ ಆದ,

ಪ್ರಸಾದ್ (ನಿನ್ನ ಮೈಸೂರು)