ಎಲ್ಲಾ ಎಂದಿನಂತೆಯೇ ಇದೆ...

ಎಲ್ಲಾ ಎಂದಿನಂತೆಯೇ ಇದೆ,
ಬಿಟ್ಟುಹೋದ
ಕಾಲದ ನಂತರವೂ
ಈ ಮುಖ ಪುಸ್ತಕದ ಹಾಳೆಗಳು
ಮೊದಲಿನಂತೆಯೇ ಇವೆ,
ಕುದಿವ ಕಾವು, ಒಡಲ ಬೇಗೆ,
ಮೈಥುನದ ಹಸಿವು,
ಸಂಜೆಗತ್ತಲ ಜೊಂಪೇರಿಸುವ
ಸುರಪಾನದಮಲು,
ನಶೆ, ನಾಶವಾಗದ ನಶೆಯ ಕಡಲು,
ಬದುಕು ಕಟ್ಟಲಾಗದ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ
ತತ್ವಪದವಾಡುವ ಒಳಗುಟ್ಟು,
ಏನೂ ಬದಲಾಗದ ಮುಖದ ಹೊತ್ತಿಗೆ,
ತುತ್ತಿಗೆ ಮೈನವಿರೇಳುವ ಕಂಪನ,
ಏನು ತಾನೆ ಬದಲಾದೀತು?
ನಾನು? ನೀನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ?

ನೋವುಗಳಲ್ಲಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ,
ಬಿಕ್ಕುವಷ್ಟು,
ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿ ಉಕ್ಕುವಷ್ಟು,
ಈಗಿಲ್ಲ...
ಹೈಕು ಸಿಗದ ನಿರಾಸೆಗೆ
ಬೀರು ಬಿಟ್ಟು ನೋವು ಕುಡಿದು,
ಮೊಸರನ್ನ ತಿಂದು
ತಣ್ಣಗೆ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ;
ಅಂತೆಯೇ ಬದುಕು ನಿಲ್ಲದೆ ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತದೆ,
ವರ್ಚುಯಲ್ ಬದುಕಿನ
ಕೊಂಡಿ ಕಳಚುತ್ತಾ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ,
ಈಗೀಗ ನೀನ್ಯಾರೆಂದೂ ನೆನಪಾಗುವುದಿಲ್ಲ,
ಆಗೊಮ್ಮೆ, ಈಗೊಮ್ಮೆ ಅವಳ ಛೇಡಿಸುವ
ಅಕ್ಕ ಅನ್ಬೇಕಾ ಅವ್ಳ್ನಾ?
ಅನ್ನುವ ಮಾತುಗಳಿಗೆ,
ನಿಂಗವ್ಳ್ಯಾವ ಅಕ್ಕ? ಕೊಡ್ತೀನ್ ನೋಡು
ಎಂಬ ನನ್ನ ಹುಸಿಮುನಿಸ ಹೊರತು...
ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಮುನ್ನುಡಿ, ಬೆನ್ನುಡಿಗಳಿಲ್ಲದ
ಕವನ ಸಂಕಲನವೊಂದು
ಕಪ್ಪು ಕಾಗದದ ಹೂವಾಗುವುದು ತಪ್ಪಿ
ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಟ್ಟಿದೆ!

--> ಮಂಜಿನ ಹನಿ

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: ಗೂಗಲ್ ಅಂತರ್ಜಾಲ