ಪಾಪಿಯಾಗಬೇಕು ನಾನು,
ಮನಸ್ಸನ್ನು ಮುಗುಮ್ಮಾಗಿ ಆವರಿಸುವ
ಪೋಲಿ ಕನಸುಗಳಿಗೆ
ಸಮಜಾಯಿಷಿ ಹೇಳಿ ಸಾಕಾಗಿದೆ!
ಹುಟ್ಟಿದೊಂದು ಕಲ್ಪನೆಯೂ
ಕಾರಿರುಳ ರಾತ್ರಿಯಲಿ
ಕರಗಿ ಕಣ್ಣೀರಾಗಿದೆ...
ಎದೆಗೆ ದಿಗಿಲು ಹತ್ತಿಸುವ
ನೋವುಗಳನು ಕತ್ತರಿಸಿ
ಬಿಸುಟು ನಾ ಪಾಪಿಯಾಗಬೇಕಿದೆ!
ಏರು ಜವ್ವನದ ಬಿಸಿಗೆ
ಮಳೆಗಾಲಕ್ಕೆ ನೂರು ಬೈಗುಳ;
ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲೂ ಎಡೆಬಿಡದೆ
ಕಾಡುವ ಆಸೆಯೊಂದರ
ಕಣ್ಣಿಗೆ ನಿನ್ನದೇ ಕಾಡಿಗೆ...
ಅದೇನು, ತೊಂಡೆ ಹಣ್ಣುಗಳೆ
ತುಟಿಯಾದವೇನು?
ನೀ ಹೊದ್ದ ಕೆಂಪು ಪರದೆ ಸರಿಸಿ,
ನಿನ್ನಂದದ ಇಂಚಿಂಚನ್ನೂ
ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲೇ ಕುಡಿದು ನಶೆಯೇರಬೇಕು;
ಅಂದವೆಂಬ ಸುರೆಯೊಂದು ಸಾಕು!
ಕನಸಿನಲ್ಲೂ ಆ ತುಂಬಿದೆದೆಗಳ
ಆಯಸ್ಕಾಂತದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ,
ಮಡಿ-ಮೈಲಿಗೆಯ ಪೊರೆ ಕಳಚಿ
ನನ್ನನ್ನು ನಾ ಒಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ,
ಪ್ರೇಮವೆಂದರೆ ಮೈ, ಮನಸು,
ಕಣ್ಣು, ಕನಸು, ಆತ್ಮದಣುವಣುವೂ
ಬೆರೆತು ಬೆವರಬೇಕಂತೆ,
ಸಂಭೋಗಕ್ಕೆ ತೊಡಗಿ ಹರಿಯಬೇಕಂತೆ;
ಉಳಿದೆಲ್ಲವೂ ಬೆರೆತಂತಾಗಿದೆ,
ಮೈಯೊಂದನು ಕಲಸಿ, ಬೆವರು ನೆನೆಸಬೇಕು...
ಕನಸಲ್ಲಾದರೂ ಒಮ್ಮೆ ಬೆತ್ತಲಾಗು,
ನಾನು ಪಾಪಿಯಾಗಬೇಕಿದೆ,
ಅಟ್ಲೀಸ್ಟು ಪ್ರೇಮಿಯಾಗಬೇಕಿದೆ!
--> ಮಂಜಿನ ಹನಿ
ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ: ಗೂಗಲ್ ಅಂತರ್ಜಾಲ
ಇಷ್ಟವಾಯಿತು ಪ್ರಸಾದ್........:)
ReplyDeleteಯಾವದನ್ನೂ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟಷ್ಟೂ ಮತ್ತೂ ಮನೋ ಕೊಳೆಯೇ!
ReplyDeleteಒಮ್ಮೆ ಭೋರ್ಗೆರೆದು ಬಿಟ್ಟರೆ, ಆ ಮೇಲೆ ಇದ್ದೇ ಇದೆ ಪುನೀತನಾಗುವ ಅವಕಾಶ.
Nice poem prasad....
ReplyDelete