ಅವಳು: ಮಗು ಮರೆಯದ ಮೊದಲ ತೊದಲು!

ನಾನೊಬ್ಬ ಅಮಾಯಕ,
ಪ್ರೀತಿಯೆನ್ನುವುದೇ ಗೊತ್ತಿರದಷ್ಟು ಸಭ್ಯ!
ಎಂದುಕೊಂಡು ಎದೆ ಮುಟ್ಟಿಕೊಂಡೆ,
ಅವಳ ಹೆಸರೇ ಮಿಡಿಯುತ್ತಿದೆ!
ಭಯವಾಗುತ್ತದೆ, ಬೆಚ್ಚುತ್ತೇನೆ,
ಬಿಳುಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ
ನನ್ನ ಮೈಯ್ಯಿಂದ ಮನವ ಕಸಿದು
ತೊಲೆಗೆ ಜೋಲಿ ಕಟ್ಟಿ
ಅದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮನವ ತಟ್ಟಿ
ಜೋಗುಳ ಹಾಡುತ್ತಾಳೆ ನನ್ನವಳು!

ನೀಲಿ ದಾವಣಿಯ ಲಂಗ ತೊಟ್ಟು,
ಅಂಗಾಸಿ ಬಳಸಿ,
ಇಂಗಾಸಿ ಬಳುಕುವ ಬಳ್ಳಿ ನನ್ನವಳು,
ನೋಡಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಪೂರವಾದರೇನು?
ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ತುಂಬಾ ತುಂಬಿದ್ದಾಳೆ!
ನೋಡಲು ಎರಡು ಕಣ್ಣು ಸಾಲದೆ,
ಇನ್ನೆರಡನ್ನು ಎರವಲು ಪಡೆದಿದ್ದೇನೆ!

ಹೆಣ್ಣು ಕಣ್ಣ ಕಾಡಿಗೆ ಹಚ್ಚಿ,
ಹಣೆಗೆ ಬಿಂದಿಯನಿಟ್ಟು,
ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿ ನಗಬೇಕೆಂದು
ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟವಳು ಅವಳು,
ಹೀಗಿಲ್ಲದೆ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು
ಹೆಣ್ಣೆಂದು ಕರೆಯಲಾರೆ...
ನನ್ನನ್ನು ದೂಷಿಸಬೇಡಿ,
ಇದು ಅವಳು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ ಸಂಸ್ಕಾರ!
ಅವಳ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ನಾ
ನನ್ನ ಮೇಲ್ ಹೇರಿಕೊಂಡ ಆಚಾರ-ವಿಚಾರ!

ಅಲ್ಲಲೆದು ಇಲ್ಲಲೆದೆ,
ಇಲ್ಲಿಲ್ಲೆ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತಾಳೆ!
ನಾನು ಅವಳ ಮುಂದೆ ಹಲ್ ಕಿರಿದು
ಕಣ್ಣೊಳಗೆ ಕುಡಿನೋಟ ಬೆಸೆಯಲು
ಪಟ್ಟ ಪಾಡು ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ!
ಹೀಗೆ ಹೇಳುವಾಗೆಲ್ಲ ಅವಳನ್ನು
ಮನಸಾರೆ ದ್ವೇಷಿಸಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ!
ಆದರೇನು ಮಾಡಲಿ,
ಆ ದ್ವೇಷ ನನ್ನ ಆನೆಭಾರದ
ಪ್ರೀತಿಯ ಮುಂದೆ
ಗುಲಗಂಜಿಯಷ್ಟೂ ತೂಗುವುದಿಲ್ಲ!

ನನ್ನೀ ಹೃದಯ ಲಬ್-ಡಬ್ ಎಂದು
ಬಡಿದಿದ್ದರೆ, ಬಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ
ಅದು ಅವಳ ದೆಸೆಯಿಂದ!
ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಬಡಿತ ಕಲಿಸಿ,
ಮನಸಿಗೆ ಹಾರಾಟ ಕಲಿಸಿ,
ಮಾತಿಗೆ ಮೌನ ಕಲಸಿ ಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ,
ಮುಂದೆ ಮನೆ ತುಂಬುವವಳೊಬ್ಬಳು
ಬರಬಹುದು... ಆದರೂ
ಮನಸು ಮಾತ್ರ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲವಳ,
ಮಗು ಮರೆಯದ ಮೊದಲ ತೊದಲಿನಂತೆ!

- ಪ್ರಸಾದ್.ಡಿ.ವಿ.

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: ಗೂಗಲ್ ಅಂತರ್ಜಾಲ